هنگامي كه جنگ و جنون سپاه اموي ادامه يافت و پيشواي آزادگي ناگزير از جهاد و دفاع گرديد، مردي از آزادمردان «حنفي» گام به پيش نهاد و پيشاپيش حسين عليه السلام جان و تن را سپر بلا ساخت تا آن حضرت را با جانفشاني و فداكاري خويش از خطر دشمن حراست و حفاظت كند و خود را فداي او سازد.

او تا آنجا در اين راه شكيبايي ورزيد و باران تيرها و شمشيرها و نيزه هاي دشمن را به جان خريد و با آنان دلاورانه پيكار كرد كه به شرف شهادت در راه حق و عدالت نايل آمد و در برابر ديدگان سالار شايستگان و پيشاروي او، با پيكري غرق در خون نقش بر زمين گرديد.

در همان حال روي نيايش و نياز به بارگاه آن بي نياز كرد كه: بار خدايا! تو بر آن چه بخواهي و مصلحت بداني توانايي، و چيزي در اين راه تو را ناتوان نمي سازد؛ پس خبر ياري رساني من به حسين عليه السلام و دفاع قهرمانانه من از حقوق و كرامت خاندان


گرانمايه آن حضرت را به نياي گرانقدرش محمد برسان و همنشيني و همراهي آن حضرت، در بهشت جاودانه و آن جايگاه پرطراوت و زيبا را روزيم ساز!