[پس از شليك نخستين گلوله از سوي «عمر بن سعد» به سوي اردوگاه نور، كه بارش باراني از تير را در پي داشت، ياران فداكار حسين عليه السلام بناگزير به دفاع دليرانه برخاستند و هر كدام شوري آفريدند و دنيايي از ادب و اخلاق، ايمان و پروا، پايداري و پايمردي، ژرفنگري و آگاهي را در پرشكوهترين نمايشگاه تاريخ انسان از خود بيادگار نهادند. همانگونه كه در آن سو سپاه ظلمت و اختناق، تاريكي و تيرگي، حماقت و كودني، خيرگي و خيره سري، شرارت و شقاوت، زشتي و پليدي، درنده خويي و ددمنشي، دنباله روي و تعصب كور، هواپرستي و كيش شخصيت، نامردمي و حقارت، فرومايگي و پستي و ديگر ضد ارزشها را به نمايش نهاد.


در اردوگاه نور سعادت بود و شهادت و در آن سو شقاوت بود و شرارت!

در اردوگاه نور گل ها و لاله ها و گل بوته ها و شكوفه هاي دل انگيز و عطرآگين شور و شعور و خرد و انديشه و فرهنگ و معنويت و رشد و پويايي و دانش و آگاهي بود و در برابر آن خارهاي بي مقدار زشتي و برده صفتي و شكمبارگي و دريوزگي و شخص پرستي.

در اردوگاه نور ارزشهايي موج مي زد كه زيباتر و برتر از آنها نيست و در اردوگاه اموي جنايت و شرارتي بود كه بدتر و شوم تر از آنها نشايد. و پيكار در ميان اين دو صف منطق و خمودي و دو اردوگاه آزاديخواهي و پاسداري از برج و باروي اختناق و ميدانداري استبداد آغاز گرديد.]