كاروان عشق و ايمان در راه شهادتگاه بود كه خبر جانسوز ديگري دريافت داشت؛ و اين بار خبر شهادت نماينده و سفير حسين عليه السلام در كوفه و ميزبان غيرتمند و فداكار او، كاروانيان ستم ستيز و آزاديخواه را تكان داد و طوفاني از شيون و فرياد در آن پهن دشت خشك و سوزان به راه انداخت و سيلاب اشك را از ديدگاه روان ساخت.

در اين مورد آورده اند كه آن حضرت پس از دريافت آن خبر جانسوز و جانگداز به زمزمه ي اين اشعار پرداخت:



لئن كانت الدنيا تعد نفسية

فان ثواب الله أعلي و أنبل... [1] .



اگر زندگي دنيا و ارزشهاي آن نفيس و گرانبها شمرده مي شود، بايد دانست كه ثواب و پاداش خدا بالاتر و پربهاتر و ارجمندتر است.

و اگر اين بدنها و پيكرها براي مرگ آفريده شده اند، پس كشته شدن براي آزادمردان و عدالتخواهان و اصلاح طلبان در راه اين هدف هاي خدايي زيبنده تر و برتر است.

و اگر رزق و روزيهاي مردم بهره اي مقدر و اندازه گيري شده است، بر اين باور كمتر حرص ورزيدن و كم آزتر بودن انسان در به دست آوردن آن، زيباتر و نيكوتر است.

و اگر گردآوري داراييها و ثروتها براي وانهادن و رفتن است، پس چرا انسان به چيزي كه آن را مي گذارد و مي رود بخل ورزد؟