كاروان به راه خويش ادامه داد تا به دشت «عقيق» رسيد.

در آنجا بود كه حسين عليه السلام به مردي آگاه و روشنفكر از بني اسد، به نام «بشر بن غالب» برخورد كه گويي از كوفه به سوي حجاز روان است.

آن حضرت پس از پرس و جو از حال آن بنده ي خدا و دريافت هوشمندي و آگاهي اش، به او فرمود: از مردم كوفه بگو! چگونه آنجا را پشت سر نهادي؟

«بشر» گفت: سرورم! قلبهاي مردم همراه شماست، اما جو خشونت و ارعاب و تهديد و وحشتناكي سايه افكنده است كه در همان حال شمشيرها با رژيم سياهكار اموي است.«القلوب معك، و السيوف مع بني اميه.»

سالار شايستگان فرمود: درست ارزيابي نموده و راست مي گويي اي برادر اسدي!

«صدقت يا أخا بني أسد.» [1] .

[آري، اگر در جامعه آزادي انديشه و عقيده، آزادي بيان و قلم، آزادي مطالعه و شناخت، آزادي سنجش و مقايسه ميان دعوتها و نداها و ادعاها و چهره ها و مكتبها و سليقه ها و جريانها و آزادي گزينش بود و به مردم اجازه مي دادند تا - به بيان قرآن - ديدگاه ها و سخنان گوناگون را بشنوند و بهترين آها را برگزينند، بي گمان دلها و جانها و انديشه ها و دستها با حسين عليه السلام و آرمان بلند و انساني او بود، اما دست بيداد و سياهكار اختناق و خودسري و استبداد و خشونت و خودسري، چنان جو ناامني و وحشت و تروري پديد آورده بود كه دلها با حسين و راه و رسم عدالتخواهانه و آزادمنشانه و بشردوستانه و برنامه ي اصلاحي و نجات بخش او بود،


اما جرأتها و جسارتها و شجاعتها و شهامتها در مزرعه ي وجود استبدادزدگان خشكيده و آتش گرفته و به خاكستر تبديل شده بود؛ به همين جهت شمشيرهاي همانان را بر ضد محبوب و مطلوب و اميد و نجات بخششان برهنه ساخته بودند!!!

و اين گونه بود كه آن بنده ي هوشمند و روشن انديش خدا مي گفت: دل هاي مردم با توست، اما دريغ و درد كه شمشيرهايشان بر ضد تو و به همراه رژيم تاريك انديش و خشونت پيشه و خودسر و قانون گريز اسلام پناهان دروغين و عوامفريب و عوامباز اموي است!

و اين جنايت هولناكي است كه همه ي استبدادگران قرون و اعصار بدان دست يازيده اند؛ چرا كه آنان بدان دليل كه لياقت و شايستگي حاكميت بر دلها و انديشه ها را ندارند، بر جسم انسانها مي تازند و زبان آنان را مي بندند و با بي رحمي و خشونت و زور عريان و نيمه عريان، جسمها را به راهي جز راه جانها و انديشه ها مي كشانند!] [2] .