از شهرهاي بلند آوازه و پراهميت «عراق»، شهر كهن و تاريخي «حله» است.

اين شهر مهم و شناخته شده در دو سوي ساحل رودخانه ي زيبا و تماشايي «فرات» و در نزديكي ويرانه ها و آثار برجا مانده از «بابل قديم» قرار گرفته است.

اين شهر تاريخي و مذهبي در زمان حكومت سلسله «مزيديه» - كه ميان سال هاي 403 - 545 ه.ق در آن منطقه و اطراف آن برپا گرديد - از نظر مناظر دل انگيز و تماشايي، نوع خاك و حاصلخيزي آن، اعتدال آب و هوا و شرايط جغرافيايي در شمار زيباترين و معتدل ترين و بهترين شهرهاي عراق قرار داشته و از ديگر شهرها ممتاز شناخته شده است.

در ماه محرم 495 هجري يكي از شاهان سلسله «بويهبه» بنام صدقة بن منصور - كه «سيف الدوله» [1] لقب يافت - پس از چيره شدن بر سلسله «مزيديه» و به كف گرفتن قدرت از دست آنان در سال 479 هجري، پس از درگذشت پدرش «منصور اسدي» شهر تاريخي و بلندآوازه ي «حله» را به عنوان مركز حكومت خويش برگزيد.

«صفي الدين حلي»، شاعر جزيره، در وصف اين شهر زيبا و خوش آب و هوا در سروده اي بدين مضمون مي گويد:

«حله»ي «سيف الدوله»، «صدقة بن منصور»، بسان دژي تسخير ناپذير و استوار است؛ آن شهر زيبا و تماشايي، آرامش بخش دل ها و روشني بخش ديدگان است. اگر


آب در زمين آن فرو رود، آبي روان و گوارا از خود روان مي سازد. و پيرامون آن را ديوار و حصاري گلين و استوار در بر گرفته، به گونه اي كه گويي آنجا طور سينا است!