الف. بحثي اسلامي و اخلاقي درباره ي اينكه هر چيزي كه گفتنش حرام است، شنيدنش نيز حرام است. گوش و زبان نوعي اشتراك در وظيفه دارند زيرا گوش مصرف كننده ي كالاهاي زبان است؛ اگر گوش مصرف نكند، زبان توليد نمي كند، و اگر اهل گوش مصرف نكنند اكاذيب و مجعولات و غيبتها و دشنامها و كفرها را، اهل زبان نمي گويند؛ همان طوري كه چشم و قرائت مصرف كننده ي آثار قلمها و فيلمها هستند، اگر اينها مصرف نكنند، آنها توليد نمي كنند.

ب. آيات قرآن در اين زمينه.

ج. بحثي اجتماعي: همان طور كه فرد گاهي رشيد است و گاهي غير رشيد، و شرط صحت ازدواج و همچنين جواز تسليم كردن ثروتش به خودش رشد است، جامعه نيز چنين است؛ گاهي يك اجتماع رشيد است و گاهي سفيه.

معني رشد، درك ارزشها و سرمايه ها و طرز استفاده و بهره برداري از آنهاست. رشد در ازدواج اين است [شخص] بداند سرمايه هاي لازم براي زندگي خانوادگي چيست؟ ارزش هر كدام از آنها چيست؟ مثلا [اينكه] دختر از خانواده هاي سرشناس باشد، چقدر براي ازدواج مفيد است. همچنين رشد فرد براي در اختيار گرفتن ثروت.

رشد اجتماع اين است كه خود اجتماع اولا خود را به صورت يك واحد درك كند، ارزشها و سرمايه هايي را كه سرمايه ي عمومي و ملي محسوب مي شود بشناسد و سپس در حفظ و نگهداري آنها بكوشد. آن سرمايه ها يا از قبيل شخصيتهاست يعني شخصيتهاي تاريخي، و يا از قبيل آثار علمي، فلسفي، هنري، صنعتي، ادبي است، و يا از قبيل تاريخهاي پر افتخار است.

جامعه اي كه تاريخي مانند تاريخ حسين بن علي دارد مملو از افتخار و حماسه و عظمت و زيبايي و آموزندگي و الهام بخشي، و آن را پر مي كند از افسانه هاي احمقانه ي روضة الشهدائي و اسرار الشهاده اي، حقا چنين جامعه اي سفيه است نه رشيد. ما امروز بايد همان طوري كه به حفظ آثار تاريخي و ملي مي خواهيم بكوشيم، به حفظ تاريخ خودمان بكوشيم.