آل علي همان طوري كه با مخالفين خود از لحاظ مقصد و هدف فرق داشتند، از نظر استخدام وسيله و سبب نيز فرق داشتند. آنها هر وسيله اي را براي رسيدن به هدف به كار نمي برند. مثلا معاويه به مسموم كردن كه يكي از اعمال ناجوانمردانه ي دنياست متوسل مي شد؛ امام حسن و اشتر نخعي و سعد وقاص و حتي عبدالرحمن بن خالد، بهترين دوست و نصير خود را كه چشم به خلافت بعد از معاويه داشت مسموم كرد و مي گفت: «ان لله جنودا من عسل». ولي آل علي از به كار بردن اين وسايل امتناع داشتند زيرا با مقصدشان كه اشاعه ي فضيلت بود منافات داشت، برخلاف معاويه كه مقصدي جز تكيه زدن به مسند خلافت نداشت. مسلم بن عقيل حاضر نشد ابن زياد را در خانه ي هاني غيلة و غفلة بكشد و گفت: «انا اهل بيت نكره الغدر» [1] و يا گفت: من به يادم [هست] حديثي از پيغمبر كه فرمود: «الايمان قيد الفتك» [2] .