يكي از مظاهر قوت و كمال نهضت حسيني اين است كه آنها با آنهمه شدت و گرفتاري، هيچ كدامشان ملحق به دشمن نشد ولي توانستند از لشكر غالب طرف مقابل دل بربايند چنانكه حر و سي نفر ديگر را دل ربودند. و شايد علت اينكه ابا عبدالله اصرار داشت كه هر كه رفتني است برود، اين بود كه مي خواست نمايشگاهش كامل باشد و در ميان آنها ضعيفي وجود نداشته باشد كه در گيراگير كار سستي نشان دهد.

اين جهت در بدر و صفين عيب زيادي نداشت ولي در كربلا عيب داشت، چون بناي كار كربلا بر گذشت و فداكاري بود. معمولا غالب از مغلوب مي ربايد نه مغلوب از غالب؛ و اين بدان جهت است كه از لحاظ روحي اينها غالب بودند و آنها را شكست و تحت تأثير قرار داده بودند.