قبلا لقب «سيدالشهداء» از آن حمزه عموي رسول اكرم بود و بعد به ابا عبدالله اختصاص داده شد. شهادت ابا عبدالله فراموشاند آنها را. وضع اصحاب ابا عبدالله هم طوري بود كه بر همه ي شهداي پيشين سبقت گرفت و خود ابا عبدالله فرمود: «اني لا اعلم اصحابا اوفي و لا خيرا من اصحابي و لا اهل بيت اوصل و لا افضل من اهل بيتي». اصحاب ابا عبدالله، هم از طرف دوست آزاد بودند هم از طرف دشمن، خود ابا عبدالله فرمود: آنها به غير من كاري ندارند، و خودش هم شخصا اجازه ي رفتن به آنها داد و فرمود: از تاريكي شب استفاده كنيد. سر را هم پايين انداخت كه تلاقي نگاهها موجب حياي آنها نشود. بنابراين آنها نه در تنگناي دشمن واقع شده بودند (مثل اصحاب طارق بن زياد كه طارق كشتيها و خوراكيها را مگر به مقدار يك روز، سوزانيد) و نه دوست از آنها خواهش و التماسي كرده بود و آنها را در رودربايستي گذاشته بود. حتي از اينكه نگاهش در آنها تأثير كند اجتناب كرد. [1] .