قيامهاي مقدس و نهضتهاي مقدس، از انبياء عظام شروع شده. در قرآن كريم در سورة الشعراء، جهاد مقدس انبياء را خلاصه كرده است؛ داستان موسي و ابراهيم و نوح و هود و لوط و صالح و شعيب و خاتم الانبياء را ذكر مي كند كه در راه مبارزه با

بت پرستي و ظلم و بيدادگري و جهل و تعصب و تقليد و اسراف و تبذير و افساد در ارض و فحشاء و امتيازات موهوم اجتماعي مبارزه كرده اند. مقدسات بشر هم از اينها تجاوز نمي كند.

امام حسين همان راهي را رفت كه آن انبياء رفتند و البته براي امام حسين وضعي پيش آمد كه براي ديگران پيش نيامد. اعتراض به اينكه امام حسين چرا فداكاري كرد و تسليم نشد و حفظ جان نكرد، اعتراض به همه ي انبياء و اولياء است. اساسا دين براي گذشت و فداكاري است، منطق دين ايثار است: «و يؤثرون علي انفسهم و لو كان بهم خصاصة» [1] ، «و يطعمون الطعام علي حبه مسكينا و يتيما و اسيرا» [2] ، «من اصبح و لم يهتم بامور المسلمين فليس بمسلم».

علاقه به جان و به پدر و فرزند و همسر و خويش و تبار و سرمايه و شغل و حرفه و مسكن، طبيعي هر انسان است و بسياري از اينها طبيعي هر حيواني است. دين آمده است براي اينكه انسان را علاقه مند و شيفته ي اموري عاليتر كند و درسي عاليتر بياموزد: «قل ان كان اباؤكم و ابناؤكم و اخوانكم و ازواجكم و عشيرتكم و اموال اقترفتموها و تجارة تخشون كسادها و مساكن ترضونها احب اليكم من الله و رسوله و جهاد في سبيله فتربصوا حتي يأتي الله بامره و الله لا يهدي القوم الفاسقين» [3] .

[1] حشر / 9.

[2] دهر / 8.

[3] توبه / 24. [بگو اگر پدران و فرزندان و برادران و همسران و خويشان و اموالي که به چنگ آورده‏ايد و تجارتي که بيم کسادش را داريد و مسکنهايي که بدان دل بسته‏ايد نزد شما از خدا و رسول او از جهاد در راه خدا محبوبتر است، پس منتظر باشيد تا فرمان خدا آيد و خداوند قوم فاسق را هدايت نمي‏کند.].