بحثي كه باقي ماند دو چيز بود؛ يكي شرايط پيام رسان كه در بحث كلي اي كه راجع به تبلغ مي كرديم آن را يكي از شرايط چهارگانه ي موفقيت يك پيام شمرديم. گفتيم كه يك پيام براي اينكه موفق باشد چند شرط لازم دارد. اولين شرط، قدرت محتوا و به تعبير قرآن حقانيت آن پيام است. دوم، به كار بستن متد و روش و اسلوب صحيح پيام رساني است. سوم، استفاده كردن از وسايل و امكانات طبيعي و صنعتي (هر دو) ولي به صورت مشروع و با پرهيز از افراط و تفريط. افراط به معني استفاده كردن از وسايل نامشروع كه قهرا نتيجه ي معكوس مي دهد، و تفريط به معني جمود ورزيدن [در استفاده از وسايل مشروع] كه آن هم باعث ضعف نيروي تبليغي مي شود.

چهارم كه باقي ماند، لياقت و شخصيت شخص پيام رسان است. همچنين در مسأله ي «عنصر تبليغ در نهضت حسيني» كه توأم بود با بحث تبليغ، قسمتهايي از تأثير تبليغي اهل بيت عليهم السلام در مدت اسارتشان از كربلا تا كوفه و از كوفه تا شام و در كوفه و شام و بعد در دوره ي به اصطلاح آزادي شان - كه شكل اسير نداشتند و از شام به مدينه فرستاده شدند - باقي ماند و لازم بود در اين باب بحث كنيم. اين دو قسمت باقيمانده ي قهرا به


يكديگر مربوطند.