ديگر با نهضت حسيني جايي براي اين سخن باقي نمي ماند كه امر به معروف و


نهي از منكر مرز مي شناسد. خير، مرز نمي شناسد. بله مفسده مي شناسد؛ يعني آنها كه مي گويند امر به معروف و نهي از منكر مشروط به عدم مفسده است، درست مي گويند. اگر هم ضرر را به معني مفسده مي گيرند، درست مي گويند بدين معني كه ممكن است من گاهي امر به معروف و نهي از منكر كنم، بخواهم خدمتي به اسلام كنم، ولي همين امر به معروف و نهي از منكر من مفسده ي ديگري براي اسلام به وجود آورد نه براي من، مفسده اي براي اسلام به وجود آورد كه آن مفسده از اين خدمتي كه من از اين راه به اسلام مي كنم بيشتر است. بسيارند افرادي كه نهي از منكر مي كنند ولي نه تنها نتيجه اي نمي گيرند، بلكه با نهي از منكرشان آن كسي را كه نهي از منكر مي كنند بكلي از دين بري مي كنند. من مسأله ي ترتب مفسده را مي پذيرم اما مسأله ي ضرر را، آنهم ضرر شخصي كه مرز امر به معروف و نهي از منكر ضرر شخصي است (درباره ي هر موضوعي مي خواهد باشد) نمي پذيرم، به دليل اينكه حسين بن علي نپذيرفت و به دلايل ديگري كه فعلا مجال بحث در آنها نيست.