عرض كردم كه امر به معروف و نهي از منكر مقام و ارزش نهضت حسيني را خيلي بالا برده است، به علاوه ي يك خصوصيت و بلكه خصوصيات ديگر. خصوصيتي كه عرض مي كنم، به طور كلي نهضتهاي پيامبران و اولياء الله و مؤمنين را از نهضتهايي كه ساير رهبران يا غير رهبران بشر مي كنند ممتاز مي كند و امتياز مي بخشد. يعني چه؟ عمل بشر، پيكري دارد و روحي. يك كار را ممكن است من و شما هر دو مثل هم انجام بدهيم، اما از چه نظر مثل هم؟ از نظر اينكه پيكر كار من و پيكر كار شما يكجور است.

فرض كنيد ما هر دو نفرمان نماز مي خوانيم، هر دو نفرمان در فلان راه خير پول مي دهيم، من صد تومان مي دهم شما هم صد تومان، من چهار ركعت نماز مي خوانم شما هم چهار ركعت. اينها كه با هم فرق ندارند. اما ممكن است شما از يك خلوص نيت و خضوع و خشوعي، از يك اخلاص و محبتي، از يك عشقي، از يك هيجان روحي بهره مند باشيد كه من نباشم. اين امر، ارزش كار شما را هزاران برابر ارزش كار من مي كند.

خيليها در راه خدا جهاد كردند اما چرا «ضربة علي يوم الخندق افضل من عبادة الثقلين» [1] ؟ يك ضربت علي آن مقدار ارزش پيدا مي كند، چرا؟ براي اينكه علي به آن جايي رسيده كه به قول اهل عرفان فاني في الله است، يعني در وجود او از انانيت و خودي چيزي باقي نيست. وقتي كه دشمن در آن حال آب دهان به صورتش مي اندازد، از بريدن سر دشمن امتناع مي كند، مبادا خشمي پيدا كرده باشد كه تأثيري در عمل او بگذارد، در روح عملش دخالتي بكند. مي خواهد خودش در اينجا وجود


نداشته باشد، در روح او فقط خدا وجود داشته باشد. اين جهت را شما فقط در مكتب اولياء و انبياء مي بينيد، در غير مكتب انبياء چين چيزي را نمي توانيد ببينيد.