اين سه عامل از نظر ارزش در يك درجه نيستند. هر كدام در حد معيني به نهضت امام ارزش مي دهند. اما مسأله ي دعوت اهل كوفه. ارزشي كه اين عامل مي دهد، بسيار بسيار ساده و عادي است (البته ساده و عادي در سطح عمل امام حسين عليه السلام نه در سطح كارهاي ما) براي اينكه به موجب اين عامل، يك استان و يك منطقه اي كه از نيرويي بهره مند است آمادگي خود را اعلام مي كند. طبق قاعده، حداكثر صدي پنجاه احتمال پيروزي وجود داشت. احدي بيش از اين احتمال پيروزي نمي داد. پس از آنكه اهل كوفه امام را دعوت كردند و فرض كنيم اتفاق آراء هم داشتند و در عهد خود باقي مي ماندند و خيانت نمي كردند، كسي نمي توانست احتمال بدهد كه موفقيت امام صد در صد است چون تمام مردم كه مردم كوفه نبودند. اگر مردم شام را كه قطعا به آل ابوسفيان وفادار بودند به تنهايي در نظر مي گرفتند، كافي بود كه احتمال پيروزي را صدي پنجاه تنزل دهد، به اين جهت كه همين مردم شام بودند كه در دوران خلافت اميرالمؤمنين با مردم كوفه در صفين روبرو شدند و توانستند هجده ماه با مردم كوفه بجنگند، كشته بدهند و مقاومت كنند. ولي به هر حال، صدي چهل يا صدي سي احتمال موفقيت هست. مردمي اعلام آمادگي مي كنند و امام به دعوت آنها پاسخ مثبت مي دهد.اين، يك حد معيني از ارزش را داراست كه همان حد عادي است؛ يعني بسياري از افراد عادي در چنين شرايطي پاسخ مثبت مي دهند.