قيامها و انقلابهايي كه در طول تاريخ بشر شكل گرفته، هر كدام با انگيزه هائي رخ داده و به دنبال دستيابي به اهدافي بوده است؛ اين اهداف گاهي الهي ـ انساني بوده و در موارد بسياري ستمگران به دليل مقاصد نفساني و جاه طلبيها جنگهاي فراواني راه انداخته و ظالمانه بر جوامع حاكم گشتند. و گسترش فساد را از اولويتهاي اهداف ننگين خود قرار دادند.

امام حسين عليه السلام براي تبيين انگيزه قيام خويش اهداف خاصّي را بيان كرده اند كه مي توان از باب نمونه به وصيت نامه ايشان به محمّد ابن حنفيه استناد كرد. آن حضرت چنين مي نگارند:

«... و اَنّي لَمْ اَخرج اَشِرا و لا بَطِرا وَلامُفْسِدا وَ لا ظالِما وَ اِنَّما خَرَجْتُ لِطَلَبِ الاِْصْلاحِ في اُمَّةِ جَدّي اُريدُ اَن آمُرَ بِالْمَعْرُوفِ وَ اَنْهي عَنِ الْمُنْكَرِ وَ اَسيرُ بِسيرَةِ جَدّي وَ اَبي عَلِيِّ ابْنِ اِبي طالِبٍ عليهما السلام؛ [1] من از روي خودكامگي و سر مستي و گسترش فساد و ستمگري قيام نكردم بلكه فقط براي اصلاح در امت جدّم بپاخواستم و مقصودم امر به معروف و نهي از منكر است من بر اساس سيره جدّم رسول اللّه صلي الله عليه و آله و پدرم علي ابن ابيطالب عليهما السلام عمل خواهم كرد.»

اينجا حضرت هدف خويش را احياء سنت پيامبر صلي الله عليه و آله و علي عليه السلام معرفي مي كنند.