به خاطر اين اوضاع انقلابي كه عليه يزيد به وجود آمده بود، دو نامه نوشته شد، يكي به حسين بن علي عليه السلام، ديگري به يزيد بن معاويه.

مسلم براي حسين نوشت: مردم كوفه عواطف و احساسات گرمي داشته، و تا كنون جمعيت بي شماري به رسم بيعت دست مرا فشرده اند، مقتضي است به طرف كوفه حركت كنيد.

دوستان يزيد هم به او نوشتند: نماينده حسيني اينجا آمده و فوق العاده مورد استقبال قرار گرفته و آقاي فرماندار نعمان بن بشير هم مرد ناتواني است، يا خود را به ناتواني زده، و در كارها به نفع حسين تسامح و سستي مي كند، اگر حكومت عراق را مي خواهي بايد فرماندار لايقي فرستاده تا زمام امر به دست گرفته، به اين فتنه ها خاتمه بخشد.

اين دو نامه سرچشمه دو اقدام شد، نامه ي اول، راه حسيني را روشن كرد و تصميم حضرتش را قطعي، نامه ي دوم، فرماندار قبلي را عزل و ديگري را اعزام داشت؛ نامه ي اول، مقدمات حركت حسين را فراهم، و نامه دوم، نعمان بن بشير را از كار بركنار و عبدالله بن را ترفيع رتبه داده، و اضافه بر فرمانداري بصره، كوفه را هم در حوزه حفاظت او قرار داد.