موكب همايوني راه بين مدينه و مكه را پنج روزه طي كرد، يعني سوم ماه شعبان سنه ي شصت هجري وارد مكه شد، و حضرتش به هنگام ورود اين آيه را بر زبان داشت: «و لما توجه تلقاء مدين قال عسي ربي ان يهديني سوآء السبيل».

خبر ورود حسيني در مكه صدا كرد، تمام رجال و اشراف از حضرتش ديدن كردند، از شخص فرماندار گرفته [1] تا ديگر رؤسا ادارات و شخصيت هاي برجسته، و طبقات ديگر اجتماع به ملاقات حسين آمدند.

رفت و آمدهاي پر سر و صدا تمام شد، ملاقاتها صورت عادي به خود


گرفت، اين وقت بود كه اكثر ملاقاتيان ميل داشتند، نظر حضرت را، در موضوع خلافت و بطور كلي در اوضاع سياسي روز به دست بياورند.

طولي نكشيد كه توده ي مردم فهميدند حركت حسين بن علي عليه السلام از مدينه، جنبه ي مخالفت داشت و به عنوان اعتراض به پيشنهاد مركز و مدينه، به مكه آمده است.

به زودي اين خبر در سراسر كشور منتشر شد، هم مركز حكومت يعني شام و دمشق مطلب را فهميد، و هم استانهاي ديگر.

يزيد خبردار شد كه حسين بن علي عليه السلام مخالف بوده، و همانطور كه با وليعهدي به موافقت نداشته، با سلطنت و حكومت او هم موافق نيست، موضوع را در دربار مطرح كرد، و از مشاورين كمك فكري خواست، در روزهاي اول تعجيل در كار را صلاح ندانسته، گفتند: بايد صبر كرد تا حدود مخالفت و فعاليت حسيني معلوم شود، ممكن است حسين در مكه بماند و سكوت را پيشه كند، اما تعقيبش عكس العمل حتمي خواهد داشت، همانطور كه معاويه در سفارشات خود گوشزد كرده، اگر حسين بن علي عليه السلام سكوت كرد، ما را كافي است، تعقيب او به هيچ وجه صلاح نيست؟!.