ما به سهم خود براي آنكه توانسته باشيم شخصيت حسين عليه السلام را بهتر معرفي كرده و هدف مقدسش را روشن تر نشان دهيم، به نوشتن اين جملات دست زده، اميد است مورد توجه حضرتش قرار گرفته و اين خدمت ناچيز به درگاهش مقبول افتد.

بطور كلي براي شناختن يك انسان يا يك ملت و اجتماع، مستقيما


بايد سراغ افكار و اخلاق و اعمال آن فرد يا اجتماع رفته و از راه گفتار و كردار و صحنه هاي زندگي آنان، وزنه و شخصيت آن فرد يا اجتماع را بدست آورد، زيرا شخصيت يك انسان يا يك ملت مساوي است با حاصل جمع افكار، گفتار، كردار، رفتار و عقايد آن فرد يا اجتماع.

روي اين حساب كلي و مسلم، براي شناختن شخصيت حسيني فقط بايد سراغ افكار و روحيات و كارهاي حضرتش رفته و از اين راه به مقام و موقعيت حضرتش نزديك شد. ما اينجا نمي خواهيم شرح حال و تاريخ زندگي حضرتش را نوشته، و بيوگرافي حسين بن علي را تشريح كنيم، زيرا در اين موضوع كتابهاي زيادي نوشته شده و تقريبا بايد گفت: نقطه ي تاريك وجود ندارد.

منظور ما اينجا آشنايي با شخصيت حسيني است از نظر حادثه ي كربلا و هدف مقدس وي و نتايجي كه از اين حادثه بدست آمده.

ما اينجا دنبال تشخيص هدف اصلي حسين بن علي عليه السلام به راه افتاده تا ببينيم اين همه جانبازي براي چه بوده؟.

ابابكر (خليفه ي اول)، يزيد بن ابي سفيان را فرماندار شام قرار داد، و پس از او خليفه ي دوم، برادرش معاويه را بجاي او نصب كرد.

معاويه، از اوائل خلافت عمر، والي و فرماندار شام شناخته شد، حكومت شام در طول بيست و دو سال و كسري تحت نظر معاويه به صورت ولايت و فرمانداري سپري گشت، گرچه در سالهاي اخير از وضع عثمان، سوء استفاده ها كرده و امارت اسلامي را به صورت سلطنت


تشريفاتي درآورد، تا پس از سر كار آمدن اميرالمؤمنين علي عليه السلام كه با آن جنگها و شيطنتها كه تاريخ ضبط كرده است، مخصوصا بعد از شهادت علي عليه السلام، فرمانداري خود را به صورت خلافت بي رقيب درآورد.

معاويه، نزديك پنجاه سال به رسم ولايت يا خلافت بر شام حكومت كرد. حكومت ريشه دار چهل و چند ساله ي شام با آن همه صفحات ننگين و سياه در سالهاي اخير تصميم سوئي گرفت.