ولي مي توان نگاهي ديگر نيز به اين حادثه و زندگي سيدالشهداء (ع) انداخت و آن نگاه اثباتي است؛ يعني حسين بن علي را «مصلحي» دلسوز، اسوه اي عميق انديش، «انساني» كامل و «بشري» آزاده دانست كه با بهره وري از عنايات الهي به يك مسأله مهم و حياتي زمان خود پرداخته و از تمامي امكانات لازم براي اداي وظيفه خويش بهره برده، هر آنچه داشت براي رضاي الهي و نجات مردم در طبق اخلاص نهاد و اين حادثه را همچون مشعلي فروزان و هدايت گستر فرا راه تمامي بشريت نهاد و آن را الهامبخش تمامي حركتهاي سياسي و آزاديخواهانه قرار داد.

او به عملي دست يازيد كه براي هر انسان آزاده و خودساخته اي قابل تقليد و الگوبرداري است؛ عملي بشري، ولي در حد كمال و بدون هيچ كاستي. اين نگاه به پيروان و دوستداران آن حضرت اين امكان را مي دهد كه تمامي زواياي زندگي او را دستمايه ي زندگي و مشي فردي و اجتماعي خويش سازند و به جز مؤيه كردن از آن هدايت و سرمشق گيرند. در اين نگاه، سيدالشهداء در جايگاه «مصلحي» خواهد نشست كه مي بايد با اين حركت خونين، مردم را به هويت انساني خويش بازگرداند و پرچمدار آگاهي و هدايت مردم قرار گيرد. فقط در اين گونه نگاه است كه زندگي ائمه و از آن جمله حسين بن علي (ع) با زندگي انسانها پيوند مي خورد و در آن تأثير مي گذارد و از اين جمله امام صادق (ع) در زيارت اربعين كه «و بذل مهجته فيك ليستنقذ عبادك من الجهالة و حيرة الضلالة» [1] تحقق عيني خواهد يافت و خطبه هاي آتشين و سخنان حماسي آن حضرت و ديگر معصومان مخاطباتي تازه خواهد داشت.