اعتقاد به اين ديدگاه به ما اجازه خواهد داد كه با دقت و وسواس همه جوانب زندگي اجتماعي - سياسي و حتي فردي ائمه را مورد بررسي قرار داده، از آن در مسير زندگي انساني خويش الهام بگيريم. اين نوع شناخت، فاصله ي عملي زندگي ائمه را با انسانها كاهش داده، با آنها رابطه اي «شدني» برقرار مي كند

اين ديد به ما اجازه خواهد داد كه اصول و ارزشهاي آنها را بدون تكلف و سنگيني غير قابل تحمل - كه ناشي از فاصله ي ذاتي آنها باشد - در زندگي روزمره ي خود وارد نموده، از آنها بخوبي الهام گيريم؛ در غير اين صورت مجبور خواهيم بود آنها را با توصيفهاي غير بشري از زندگي خويش خارج نموده، فقط نامي از آنها را يدك بكشيم و با اين بهانه كه اين كار، كار علي و حسين است! هيچگونه از سيره عملي و حتي گفتاري آنها مورد بهره برداري و الگوگيري قرار ندهيم و فقط در مقام گفتار به تمجيد و ستايش بسنده نموده، براي رفع گرفتاريها به آنها متوسل شويم و محبت (بدون عمل) را شاخص ارادت و پيروي بدانيم؛ به عبارتي ديگر «ارادت لفظي» را به جاي «تأسي عملي» كافي دانسته، به آن دل خوش كنيم. به نظر نگارنده، دليل عمده ي آن، خلط و آميختن بين اين دو جنبه است.