معصوم (ع) در نگاه اثباتي، همانند ديگر مردم است با تمام خواهشها و محدوديتهاي يك انسان، چون ديگر مردم به دنيا مي آيد؛ رشد مي كند؛ بندگي خدا مي كند؛ زندگي مي كند و براي بالندگي بيشتر از نعمتهاي پروردگار استفاده مي كند؛ تجربه مي كند؛ چون همه مردم با موانع برخورد مي كند و براي رفع آنها - با استفاده از وسايل قابل تحصيل و دست يافتني بشري - مبارزه مي كند؛ براي هر كاري مي انديشد؛ مشورت مي كند؛ پيروز مي شود؛ شكست مي خورد؛ مريض مي شود؛و همه عوارض و آثار يك انسان مادي را در خود دارد؛ با اين تفاوت كه به علت عنايات الهي، عملي كه از او سر مي زند كاملترين و شايسته ترين عملي است كه از انسان سر مي زند و تخلفي از اوامر الهي ندارد.

تصوير معصوم از نگاه اثباتي در واقع تصوير يك «انسان كامل» است ولي با همان

قيد انسانيت؛ به گونه اي كه قرار گرفتن آنها را در جايگاه «اسوه» بودن ميسر مي سازد. اين بعد از زندگي معصوم، يك زندگي بشري است كه با رضايت الهي همراه است و عمل و زندگاني خداپسندانه را فراروي انسانها مي نهد و بسياري از آن در چارچوب عقلاني قابل توجيه، و براي بندگان خداوند، حجت است.