در اين مقاله شخصيت امام حسين (ع) به عنوان امام معصوم از دو ديدگاه مورد بررسي قرار گرفته است تا اينكه چگونگي اسوه و الگو بودن امام براي انسانها تبيين شود. ما از سويي با كساني روبرو هستيم كه بايد واسطه ي وحي قرار گيرند و كلام خدا را دريافت، و بدون كاستي به مردم عرضه كنند و عده اي نيز با حفظ اتصال به منبع وحي در مقام تبيين، تفسير و تداوم كلام وحي قرار گيرند. اين بعد از شخصيت معصوم تحت عنوان مقام ثبوت به بحث گذاشته شده است.

از سوي ديگر با شخصيتهايي روبرو هستيم كه مي بايد اسوه و مقتدا و پيشواي عملي قرار گيرند و گفتار و كردار آنها براي ما انسانها با تمام محدوديتها و موانع و خصوصيات ذاتي وجودي حجت و هدايت باشد؛ به اين معني كه تمام ابعاد زندگي آنها قابل تقليد و الگوگيري امت و راهنمايي براي زندگي خداپسندانه است. مااين بعد از زندگي امام را تحت عنوان مقام اثبات به بحث و بررسي گذاشته ايم.

بنابراين نگاه، تمامي واژه ها و مفاهيمي كه در اين حادثه بزرگ به كار رفته معني و مفهوم تازه مي يابد و به گونه اي معني دار با حوادث زمان ارتباط پيدا مي كند. اسارت، شهادت، مظلوميت، قساوت، شهامت، مسئوليت، قدرت،وظيفه و... هر كدام جايگاه و مفهومي سياسي - اجتماعي خواهد يافت كه همواره در تمامي جوامع، درس آموز، هدايتگر و راهنما خواهد بود.

آنچه در اين نوشتار كوتاه به آن پرداخته خواهد شد، توجه به ديدگاهي است كه آثار عملي ويژه اي در پي دارد و مستقيما از نوع نگرش كلامي انسان ناشي مي شود و سرانجام، تلاشي است براي جمع ميان انديشه هاي گوناگوني كه در اطراف زندگي معصومين بويژه حسين بن علي (ع) وجود دارد؛ البته منشأ روايي نيز دارد.