ابن عساكر از يزيد الرشك، از شخصي كه با امام حسين عليه السلام گفت وگو داشته، نقل كرده است: (در منزل ثعلبيه) چشمم به چادرهايي افتاد كه در بيابان برپا شده بود. پرسيدم: اين چادرها از آنِ كيست؟ گفتند: امام حسين عليه السلام. پس به نزد او آمدم و او را پيرمردي يافتم كه مشغول تلاوت قرآن بود و اشك از چشمانش بر گونه ها و محاسنش سرازير بود. عرض كردم: پدر و مادرم به فدايت اي فرزند رسول خدا! براي چه به اين جا آمدي، و در اين بيابان كه هيچ كس در آن يافت نمي شود، چه مي كني؟

فرمود: اين نامه هاي اهل كوفه است كه به من نوشته اند و نمي بينم مگر آن كه همان ها قاتل من هستند. پس اگر چنين كردند، هيچ حرمتي براي خدا نبوده، مگر آن كه دريده باشند و خداوند در برابر اين همه بي حرمتي، از آنها كسي را بر آنان مسلط خواهد كرد كه خوار و ذليلشان كند... [1] .