روايت است: كه چون شاه مظلومان ياران خود را كشته ديد، آهي دردناك از دل غمناك بر كشيد، چند نفر از خويشانش كه باقيمانده بودند، بر گردش جمع آمدند و عرض كردند: اي نور ديده صدر مسند رسالت و اي سرور سينه ولايت و اي نور چشم فاطمه زهرا واي باقيمانده از آل عبا، هيچ انديشه به خود راه مده و داغ و ملال بر سينه مَنِه، كه ما را تا جان در بدن است، دست از ياري تو برنداريم. «اَرْواحُنا لِرُوحِكَ الفَداءِ و اَنْفُسُنا لِنَفْسِك الوَقاء؛ [1] (جان ها و روح هاي ما فداي تو يا حسين)