يكي از صلحاي مجاورين در كربلا كه عادت كرده بود، در شبانه روز دو مرتبه يا سه مرتبه به زيارت امام حسين عليه السلام مي رفت و هر ده شبانه روز يكدفعه به زيارت حضرت عباس مشرف مي شد، شبي در خواب حضرت فاطمه را ديد، بر او سلام كرد، آن صديّقه از او روي بگردانيد، عرض


كرد: اي سيّده دو عالم تقصيرم چيست؟

فرمود: چرا كم به زيارت فرزندم مي روي،

عرض كرد: شبانه روزي دو دفعه يا سه دفعه به زيارتش مشرف مي شوم

فرمود:بلي فرزندم حسين را زيارت مي كني اما فرزندم عباس را كم زيارت مي كني. [1] .



(به قربان لبان تشنه تو

فداي نام سبزت ياابوالفضل)