مروي است: كه سيد سجّاد چهل سال در اين مصيبت گريست و اين قدر گريه كرد، كه ترسيدند، چشم مباركش نابينا شود و هر وقت ظرف آبي بدستش ميدادند، اين قدر مي گريست، كه پر از خون مي شد، يعني


چشمش مجروح شده بود و مي فرمود: گوارا مباد، بر من اكل و شرب كاش كه نديده بودم، بدنت را كشته، به روي خاك افتاده بود. [1] .