1. فقط او را رزاق بدانيم، تا در ايمان خود دچار تزلزل و شك نگرديم. آب، هوا، غذا، ميوه ها و امور معنوي، استعدادهاي وجودي همه روزي الهي هستند، كه بر ما ارزاني مي گردد. پس انسان بايد گناه نكند،تا لياقت و شايستگي استفاده از آن ها را كسب نمايد.

2. «اللهُ ولُّي الذينَ اَمَنُوا؛ [1] خداوند يار و ياور مؤمنين است». پس بهترين و پاك ترين وجود كه خداوند است، ولي و وكيل انسان قرار مي گيرد. تا در تمام مراتب او را از گناهان حفظ كند و به اوج ترقي نايل گرداند، پذيرفتن ولايت الهي با جان و دل و عشق ورزيدن به آن كار هركسي نيست، مگر با عنايت و توجه او، شناخت حاصل گردد.

3. هرجا هستيم محضر الهي است، هم چنان كه قرآن مي فرمايد: «اَلَمْ يَعْلَمْ بِاَنَّ اللّهَ يَري؛ [2] آيا انسان نمي داند، كه خداوند او را مي بيند.» مردم در


تمام امور زندگي فردي و اجتماعي اگر بدانند، كه ناظري چون خداوند، كلام آن ها را مي شنود و اعمالشان را مي بيند، خويشتن خويش را كنترل نموده و خود را از اشتباهات بزرگ و كوچك حفظ مي نمايند.

4. در جهان وجود هيچ كس نمي تواند، از مرگ فرار نمايد و درماني براي آن وجود ندارد، حال كه بايد اين راه را همگان بروند، آيا برنامه ريزي لازم نيست؟ توشه راه چيست؟ آيا راهي براي برگرداندن فرشته مرگ وجود دارد؟ همه جواب ها منفي است. پس بايد با ترك گناهان سختي هاي مرگ، جان دادن و رفتن از اين دنياي فاني را آسان نمود.

5. آيا راه نجات از آتش جهنم در صورت ارتكاب گناه وجود دارد؟ جواب: خير؛ زيرا حاكميت در همه جا از آن خداوند است، پس بايد براي نجات از جهنم نافرماني او را ترك نموده و دستورات او را عمل كرد.

6. انسان براي رسيدن به اهدافش از ابزار نامقدس و نامشروع نبايد بهره بگيرد.

7. هدف وسيله را توجيه نمي كند. پس براي هدف مقدس جايز نيست، از ابزار نا مقدس بهره گيرد.

8. آرزوها، اعمال و رفتار انساني، زماني مشروع مي گردد، كه از مقدمات عمل تا رسيدن به هدف نهائي، حقوق الهي و مردم ضايع نگردد.

9. به وسيله گناه به مقصود رسيدن، خود خلاف ديگري است.