فطرت و عقل سالم، انسان هوشيار را تحسين نموده و غافلان را تقبيح مي نمايد، پس اگر بشر مورد حمله غافل گيرانه دشمنان دروني و بروني قرار گيرد، شكست خورده و خسارت هاي آن قابل جبران نمي باشد؛ پس انسان بايد كاري نكند، كه خداوند او را غافلگير نمايد.

حضرت امام حسين عليه السلام فرمود: «اَلاستِدراجُ مِنَ اللَّهِ سُبحانَهِ لِعَبْدِهِ اَنْ يَسْبَغَ عَلَيهِ النِّعمَ وَ يَسْلُبَهُ الشُّكْرَ؛ [1] خداوند بنده اش را غافلگير مي نمايد [بدين صورت، كه] نعمت هاي فراواني به او ارزاني نموده و شكر آن ها را از او سلب مي نمايد».


در حقيقت گاهي نعمت هاي ظاهري تبديل به نقمت و تنبيه، عذاب و حجاب راه مي گردند، تا آنجا كه انسان را از رشد و كمالات باز مي دارند. در حالي كه ديگران بگونه اي، اين زرق و برق ها را تفسير مي كنند. اما نبايد انسان از واقعيت ها، حقايق دنيا و آخرت و هدف خويش غافل گردد، غافلانه زيستن و جاهلانه رفتن را برگزيند.

پس به اندازه ايي، نعمت هاي دنياي فاني را از خداوند طلب كنيم، كه از مصداق شاكرين، عابدين، مؤمنين و متقين خارج نشويم.

مثال: خلبان در آسمان ها، ناخداي كشتي در درياي پهناور، راننده در جاده، نويسنده در نوشتن، گوينده در خطابه و سخنراني، هر كدام از اين ها اگر لحظه اي از وظايف خود غافل شوند، ضربات و خساراتي را وارد مي آورند، كه قابل جبران نبوده و يا ترميم آن بسيار دشوار خواهد بود. انسان بايد غافل از سرانجام اعمال خود نباشد.