در هر زمان و مكاني، در هر كار و تلاشي، در هر مسير و طريقي سياسي و اقتصادي، فرهنگي و ديني رهبري و راهبري جز اصول زيربناي امور است. لذا بهشت و جهنم هم راهبراني دارد.

امام حسين عليه السلام فرمود: «اِمامٌ دَعا اِلَي اللَّهِ فَاَجابُوهُ اِلَيْهِ، وَ اِمامٌ دَعا اِلَي الضَّلالَةِ فَاَجابُوهُ اِلَيْها، هؤُلآء فِي الْجَنَّةِ، وَ هؤُلاءِ فِي النَّارِ وَ هُوَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلْ؛ «فَريقٌ في الْجَنَّةِ وَ فَريقٌ في السَّعيرِ؛ [1] رهبري كه دعوت به سوي خدا مي نمايد، پس او را در همان جهت اطاعت مي نمايند. و راهبري كه دعوت به گمراهي مي نمايد، پس او را به سوي گمراهي اجابت مي نمايند، آنان (گروه اول) در بهشت هستند و آن ها (گروه دوم) در جهنم مي باشند، و اين تفسير گفتار خداوند عزيز و بزرگ است؛ كه فرمود: گروهي در بهشت و گروهي در جهنم هستند».


حال مردم و جامعه همه بايد هوشيار باشيم؛ كه راهبران با كلام و سخن، كتاب و نوشتار، سياست و بزرگي و حكومت، ما را به كدامين جهت مي برند، آنان دعوت كنندگان به حق و عدل، خدا و رسول و اهل بيت هستند، كه منتهي به محضر الهي و بهشت برين مي گردد. يا مناديان باطل و شيطان با چهره نفاق و شرك، كفر و استكبار، مردم را كه سرانجام به جهنم، عذاب و قهر الهي مي كشانند.

ملاك هاي تشخيص امامان نور و ظلمت را بايد از جهت فرهنگي و سياسي، اجتماعي و اخلاقي، قلم و بيان شناسائي نمود، تا انسان از دام هاي گسترده رهبران باطل فريب نخورد و بوسيله آن ظالمين اعتقادي و ديني در آن طريق گمراه نگردند.