زماني كه حبيب بن مظاهر اسدي براي حضرت عرض كرد: شما قبل از اينكه خداوند عزيز و بزرگ حضرت آدم عليه السلام را بيافريند چه بوديد؟ حضرت در پاسخ فرمود؛ «كُنَّا اَشْباحُ نُورٍ نَدُورُ حَوْلَ عَرشِ الرّحْمنِ فَنُعَلِّمَ لِلمَلائِكَةِ التَّسْبيحَ وَ التَّهْليلَ وَ التَّحْميدَ؛ [1] ما وجودهاي نوري بوديم، اطراف عرش خداي رحمن دور مي زديم، پس براي فرشتگان سبحان اللَّه و لا اله الا اللَّه و الحمد اللَّه آموزش مي داديم».

آري! امامان نور عليهما السلام قبل از اين كه معلم فرشيان باشند، استاد عرشيان بودند. تفسير و بيان منزه بودن خدا را آموزش مي دادند. آري! آن ها كلمه توحيد را با تمام محتواي آن به ملائكه ياد مي دادند و رمز سپاسگزاري از


خداوند را براي آن ها بيان مي كردند. از همين جاست، كه زمان تولد امام حسين عليه السلام هفتاد هزار فرشته با رهبري جبرئيل امين براي تولد معلم و استاد خويش در عالم دنيا به محضر حضرت رسول خدا و علي و فاطمه صلوات اللَّه عليهم اجمعين حاضر مي شوند. و آن مولود را تبريك و تهنيت مي گويند.

بله! قبل از اين كه فرشيان او را بشناسند، آسمانيان شاگردي او را نموده اند و جهت سپاس از استاد و شاد باش گفتن براي ورودش به عالم دنيا آمده اند.

ابوذر مي گويد: حضرت پيامبر صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: «اَلا اِنَّ مَثَلَ اَهْلِ بَيْتِي فيكُم مَثَلُ سَفينَةِ نُوحٍ مَن رَكَبَها نَجي وَ مَن تَخَلَّفَ عَنها غَرَقَ؛ [2] آگاه باشيد، به درستي كه اهل بيت من (سيزده مقام معصوم) در ميان شما مثل كشتي حضرت نوح عليه السلام هستند. كسي كه سوار كشتي شود، نجات مي يابد و كسي كه از آن عقب بماند. غرق مي گردد». راستي اگر انسان به تاريخ بيانديشد و آن را مورد بررسي قرار دهد. خواهد يافت، كه بشر اگر فرزند پيامبر الهي هم باشد، ولي از دستورات او سر باز زند، عذاب و مجازات دنيايي و آخرتي گريبانش را گرفته و براي هميشه او را تحت عذاب خويش قرار مي دهد. پس راه نجات بشريت در گروه اطاعت از خدا و وحي و نبوت و امامت رهبران معصوم مي باشد. كه هستي براي وجود ارزشمند آن ها آفريده شده است.


خداوند در حديث قدسي فرمود: «لَوْلاكَ لِما خَلَقْتُ الاَفلاكَ لَولاْكُما خَلقتُ الاَفلاكَ لَولاكُم لَما خَلَقتُ الاَ فَلاك؛ [3] اگر تو نبودي هستي را نمي آفريدم. اگر شما دو نفر (محمد و علي صلي عليهما) نبوديد، نظام وجود را خلق نمي كردم. اگر شما (چهارده معصوم عليهما السلام نبوديد، جهان هستي را نمي آفريم. اين بيانات قدسي الهي جايگاه رفيع و ويژه اين انوار الهي را بيان مي نمايد، كه اينان اصل وجود هستند، بقيه فرع و شاخ و برگ هاي عالم هستي مي باشند.

حضرت رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم فرمود: «هذانِ اِبْنايِ مَن اَحَبَّهُمَا فَقَد اَحَبَّني وَ مَن ابغَضَهُمَا فَقَدْ ابْغَضَني؛ [4] كسي كه با اين دو فرزندانم (حسن و حسين عليهما السلام) دوستي نمايد، با من دوستي كرده و كسي كه آن دو را ناراحت نمايد، مرا خشمناك نموده است».



اين حسين كيست كه عالم همه ديوانه اوست

اين چه شمعي است كه جان ها همه پروانه اوست



هر كجا مي گذرم نور رخش جلوه گر است

هر كجا مي نگرم جلوه مستانه اوست



حضرت خاتم الانبياء فرمود: «الحَسَنُ و الحسينُ سَيَدَيْ شَبابِ اَهلِ الجَنَّةِ؛ حسن و حسين عليهما السلام دو سرور جوانان اهل بهشت هستند». روايات و بيانات در عظمت كربلا، امام حسين عليه السلام و يارانش بسيار است،


به گوشه اي از آن ها به صورت اختصار اشاره مي گردد؛

1. حسين چراغ هدايت است. (مصباح الهدي)

2. حسين كشتي نجات است. (سفينة النجاة)

3. زيارت و غسل او از ده ها حج و عمره با فضيلت تر است.

4. تربت او بهترين خاك در جهان هستي است، كه خوردن آن موجب عزت و شرف، شفاي روح و جسم است.

5. خاك كربلاي او بهترين تربت براي سجده كنندگان محضر حضرت حق است، تا در سجده بر خدا، عاشق دلباخته او را ياد نمايند.

6. حائر حسيني ارزش نمازش از جهت اختيار شكسته و تمام خواندن، چون مكه و مدينه است.

7. حسين ثاراللَّه است، او خون خداست.

8. رمز تاريخ كربلاي خونين او در قرآن، سوره حضرت مريم عليه السلام آمده است. كهيعص، كافش: كربلا، هائش: هادي، يائش: يزيد، عينش: عطشان، صادش: صبر اسيران كربلا.

9. در ميان خاك ها فقط تربت پاك كربلاي او داراي عطر خاصي مي باشد.

10. اهل بيت عليهم السلام براي زيارت امام حسين اجير مي گرفتند تا به نيابت آن ها به زيارت حضرت مشرف شوند.

11. حسين وارث همه انبياء از حضرت آدم عليه السلام تا حضرت خاتم الانبياء صلي الله عليه وآله وسلم مي باشد.


12. او آموزگار عرشيان و فرشيان بوده و هست.

13. او امام و حجت خدا، وصي پيامبر و سرور شهداء مي باشد.

14. حضرت امام حسين عليه السلام را زمان نوشيدن آب ياد نماييد.



شيعَتي ما اِنْ شَرِبْتُمْ ماءِ عَذْبٍ فَاذْكُرُوني

اَوْ سَمِعْتُمْ بِغَريبٍ اَوْ شَهيدٍ فَانْدُبُوني [5] .



شيعيان من اگر آب نوشيديد مرا ياد نماييد؛ يا اگر نام غريب و شهيدي را شنيديد. پس براي من گريه و ناله كنيد».