همه حركت ها و تلاش ها، بيان ها و خطبه ها، نامه ها و برخوردها از مدينه رسول خدا صلي الله عليه وآله وسلم تا كرببلا و نينوا يكي پس از ديگري سپري گشت. تا اين كه روز عاشورا، روز عشق و شوق، روز هجرت و جهاد و شهادت، روز ملاقات با محبوب و معشوق خويش يعني ملاقات با خدا، رسيدن به محضر حضرت رب العالمين فرا رسيد، طلوع خورشيد پهنه گيتي را روشن كرد، رمزها و سخنان بين لشگر حق و باطل تبادل گرديد. تا اين كه اذان ظهر شد، «ابوثامه صيداوي» از رزم آوران لشگر توحيد، از مناديان حق، از عاشقان دلباخته حسين بن علي عليه السلام به محضر امامش شرفياب گرديد و عرضه داشت؛ يا اباعبداللَّه عليه السلام! جانم فداي تو، اين لشگر به جنگ تو نزديك گشته است، سوگند به خدا كشته نشوي، تا كشته شوم و به خون خويش غلطان گردم، دوست دارم كه نماز ظهر را با تو اقامه كنم،


آن گاه خداي خويش را ملاقات نمايم، حضرت سر به آسمان برداشت و فرمود: نماز را ياد كردي، خدا ترا از نمازگزاران و ذاكرين قرار دهد، بله، اول وقت است، به اين قوم بگوييد؛ دست از جنگ بردارند، تا ما نماز بگذاريم. در اين حال «حصين بن تميم» چون اين را بشنيد، فرياد برداشت؛ كه نماز شما قبول درگاه خدا نيست، حبيب بن مظاهر اسدي اين پير كربلاي حسيني فرياد برداشت؛ اي حِمارِ غَدّار! نماز پسر رسول خدا قبول نمي شود، از تو قبول خواهد شد. در اين جا، جنگي بين حبيب و دشمنان رخ داد، كه تفصيل آن در «منتهي الآمال» آمده است.



اي نمازت آبروي دين ما

خون تو آوازه آئين ما



آري! نماز عشق را با هجرت و جهاد، جنگ و شهادت و خون، اقامه نمودند تا به همه انسان ها در طول تاريخ بگويند؛ كه حسينيان در كربلا و نينوا، نمايش عبادت و سجده الهي را با عزيزترين سرمايه ها كه جان ها مي باشد، حفاظت و حراست نمودند. لذا در زيارتنامه حضرت مي خوانيم: «وَ اَشهَدُ اَنَّكَ قَد اَقَمتَ الصَّلوة؛ شهادت مي دهم كه تو (با خون و جان، فرزندان و اصحاب خويش و اسارت خاندانت) نماز را زنده و پايدار نمودي». و حضرت زهرا عليها السلام براي دفاع از ولايت و امامت، زنده نمودن دين و نماز، جان را فدا كرد.



نماز عشق را خواندم به پشت درب اين خانه

ولي من سجده خود را ميان كوچه ها كردم




نماز عشق در سر راه كوفه: حضرت امام حسين عليه السلام به راه كوفه كه رسيدند، حر بن يزيد رياحي با چهار هزار سوار راه را بسته بودند، صحبت ها و مذاكرات تا وقت نماز ظهر ادامه يافت، حضرت حجاج بن مسروق را فرمود: تا اذان بگويد. سپس حضرت خطاب به لشگر دشمن سخناني بيان كردند و بعد فرمود: اقامت نماز گفتند. و به حر فرمود: تو هم با لشگر خود نماز اقامه كن. حر جواب داد، پشت سر شما اقامه مي نمائيم،هر دو لشگر نماز را خوانند و در نماز عصر هر دو لشگر به امام حسين عليه السلام اقتداء نمودند. [1] .

آري! زنده كردن نماز از آرمانهاي قيام حسيني است.

اقامه نماز خونين كربلا: روايت شده؛ حضرت سيدالشهداء عليه السلام به زهير بن قين و سعيد بن عبداللَّه فرمود: كه پيش روي من بايستيد تا نماز به جاي آورم. بر حسب فرمان حضرت ايستادند و خود را هدف تيرها و نيزهاي دشمن قرار دادند، تا اين كه حضرت با نيمي از اصحاب نماز خوف را اقامه نمودند (و نيم ديگر لشگر بعد از آنها با امام نماز خواندند). تا اين كه روي زمين افتاد، و در آن حال عشق بازي مي فرمود:

خدايا! سلام مرا به پيامبرت برسان و به او ابلاغ كن، كه در اين كار قصد كردم نصرت ذريّه ترا و جان داد در حالي كه سيزده چوبه تير در بدن او يافتند، غير از زخم هاي شمشير و نيزه ها ديگر. [2] .


آري! نماز عشق از ظهر روز جنگ احد در اطراف مدينة الرسول صلي الله عليه وآله وسلم، تا نماز ظهر جنگ صفين به امامت مولاي عارفان علي بن ابيطالب عليه السلام، تا نماز خونين سحرگاه نوزده رمضان در محراب رنگين مسجد كوفه، تا نماز عشق در نينوا و كرببلا، همه گوياي نقش تربيتي و انسان سازي اين دانشگاه عشق و محبت است. آري! همه مردم بيائيم و اين مانور و نمايش عبادي و سياسي، اجتماعي و فردي را در همه ابعاد زندگي خويش جهت آبادي دنيا و آخرت خود زنده نمائيم. اين راه همه انبياي الهي و طريق فطرت و عقل سليم است. لذا كساني كه از اين مسير فاصله گرفته اند، راه شيطاني و باطل، گمراهي و سقوط را انتخاب نموده اند. تاريخ در سطرهاي خود بيان گر اين واقعيت مي باشد.