در روايات متعددي پاداش بسيار براي گريه كنندگان به خاطر مصايب حسين عليه السلام و همچنين درباره ي مصايب ساير ائمه هدي عليهماالسلام ذكر شده است، به عنون نمونه:

حضرت رضا عليه السلام روز اول محرم به پسر شبيب فرمود:

يابن شبيب ان سرك ان تكون معنا في الدرجات العلي من الجنان، فاحزن لحزننا، و افرح لفرحنا، و عليك بولايتنا، فلو ان رجلا تولي حجرا لحشره الله معه؛ اي پسر شبيب! اگر خوش داري با ما در درجات عالي بهشت باشي، براي حزن ما، محزون باش و براي شادي ما شادي باش و بر تو باد به ولايت و دوستي ما، هرگاه شخصي، سنگي را دوست بدارد خداوند او را با آن محشور گرداند. [1] .

و در يكي از دعاهايي كه منسوب به حضرت امام مهدي (عج)


است آمده:

اللهم ان شيعتنا خلقوا من شعاع انوارنا و بقية طينتنا و ادخلهم الجنة، و زحزحهم عن النار...؛ پروردگارا شيعيان ما از پرتو انوار ما و بقيه ي طينت و خوي ما آفريده شده اند... آنها را وارد بهشت كن و از آتش دوزخ دور نما.... [2] .

و در زيارت ناحيه ي مقدسه آمده: امام زمان عليه السلام خطاب به امام حسين عليه السلام عرض مي كند: «شب و روز برايت ندبه مي كنم و به جاي اشك خون گريه مي نمايم.» [3] .

و پيامبر صلي الله عليه و آله به فاطمه عليهاالسلام فرمود:

كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت علي مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة؛ هر چشمي در روز قيامت، گريان است جز چشمي كه براي مصايب حسين عليه السلام گريه كرده، چنين كسي خندان و خوشحال به نعمتهاي بهشتي است. [4] .

و مطابق حديث معروف: «من بكي او ابكي او تباكي وجبت له


الجنة؛ كسي كه براي حسين عليه السلام گريه كند، يا ديگران را بگرياند و يا خود را شبيه گريه كنندگان درآورد، بهشت بر او واجب است.» [5] .

امام صادق عليه السلام فرمود: «لكل سر ثواب الا الدمعة فينا؛ براي هر مصيبتي كه بر آن صبر گردد و پوشيده شود پاداش است، جز گريه ي بر ما.» (كه بي صبري و گريه با صداي بلند مطلوب است.) [6] .

جالب اينكه شخصي به نام «جعفر به عفان» اشعاري در سوگواري امام حسين عليه السلام سروده بود، به حضور امام صادق عليه السلام رفت، حضرت احترام شاياني به او كرد و او را نزدش نشانيد و فرمود: «شنيده ام درباره ي حسين عليه السلام اشعار خوبي گفته اي؟» عرض كرد: آري، فرمود: بخوان.

او اشعار خود را خواند و امام و حاضران گريه كردند و اشك از گونه هاي امام صادق عليه السلام سرازير بود، آنگاه فرمود:

«اي جعفر، سوگند به خدا، فرشتگان مقرب خدا در اينجا شاهد بودند و سخن تو را در مورد حسين عليه السلام شنيدند و بيش از ما گريستند و خداوند در همين ساعت بهشت را بر تو واجب ساخت و تو را آمرزيد.»

سپس فرمود: «اي جعفر! آيا بر اشعارت نمي افزايي؟ او عرض كرد، مي افزايم، فرمود: «هر كس شعري در مرثيه ي حسين عليه السلام بگويد و گريه كند و بگرياند خداوند بهشت را بر او واجب كرده و او را مي آمرزد.» [7] .