شاگردان مرحوم آيت الله العظمي بروجردي قدس سره نقل مي كنند كه او مي فرمود: من در بروجرد كه بودم به درد چشم مبتلا شدم و هر چه


معالجه كردم، دردش ساكت نمي شد، حتي پزشكان آنجا مرا در مورد چشم مأيوس كردند، تا اينكه روزي در ايام عاشورا كه دسته جات عزاداري به منزل ما آمدند، به عزاداري آنها نگاه مي نمودم و گريه مي كردم و از ناحيه ي درد چشم ناراحت بودم، گويي به من الهام شد كه قدري از آن گلهايي كه عزاداران به سر ماليده بودند بردارم و به چشم بمالم، همين كار را كردم، به طوري كه كسي متوجه نشد، بيدرنگ، احساس آرامش درد چشم كردم، و كم كم به كلي درد چشم رفع گرديد، به گونه اي كه خط بسيار ريز را مي خواندم و هرگز محتاج عينك نشدم.

پزشكهاي متخصص چشم، تعجب مي كردند كه ايشان در سن 89 سالكي با آن همه خواندن و نوشتن، نياز به عينك ندارد و اثري از ضعف ديد چشم در ايشان ديده نمي شود. [1] .

آري آنان كه با اخلاص و دلي پاك به در خانه ي امام حسين عليه السلام مي روند اين چنين نتيجه مي گيرند!