امام حسين عليه السلام روز عاشورا در لحظه هاي آخر عمر، در حالي كه سراسر بدنش مجروح شده بود، آب طلبيد، در اين ميان شخصي از افراد ناپاك دشمن صدا زد: «اي حسين! آيا نمي بيني كه آب فرات همچون شكم ماهيان، موج مي زند؟ از آن نخواهي آشاميد تا مرگ را با لب تشنه بچشي.»

(اين گفتار جسورانه، امام عليه السلام را سخت ناراحت كرد) به درگاه الهي متوجه شد و عرض كرد: «خدايا اين شخص را در شدت


تشنگي بميران.»

بعد از مدتي همين شخص ناپاك، بيماري تشنگي گرفت به گونه اي كه هر چه آب مي آشاميد باز تشنه بود، روزي آنقدر آب آشاميد كه از دهانش بيرون آمد و وضع او به همين حال بود تا در حال شدت تشنگي و زبوني مرد و با ذلت و درد و بيچارگي به جهنم واصل شد. [1] .