از امام صادق عليه السلام نقل شده كه فرمود: روزي زني در دور كعبه، طواف مي كرد، دنبال او مردي هوسباز بود، آن زن بازويش را از ميان جامه اش بيرون آورد، آن مرد دستش را به سوي او دراز كرد و بازوي او را گرفت، همانجا دست به بازوي او چسبيد، پس از قطع طواف، آن دو را نزد والي و فرماندار وقت آوردند، فرماندار، فقهاء، و علما را حاضر كرد و مردم اجتماع نمودند، علما اظهار داشتند: كه بايد دست مرد قطع شود چون جنايتكار او است. فرماندار گفت: ببينيد آيا در اينجا كسي از فرزندان پيامبر صلي الله عليه و آله هست، گفتند: آري، امام حسين عليه السلام شب گذشت وارد شده، فرماندار، كسي را به حضور امام حسين عليه السلام فرستاد و او را دعوت كرد، وقتي كه امام حسين عليه السلام در آن مجلس حاضر بد و آن زن و مرد را در آن حال ديد، به طرف خانه ي خدا آمد و كنار كعبه دستش را به آسمان بلند كرد و پس از توقف مدتي طولاني و دعا و نيايش، نزد آنها آمد، دست آن مرد را از دست آن زن آزاد ساخت.

فرماندار گفت: «آيا اين مرد را به خاطر جنايش كيفر نمي دهي؟»

فرمود: نه [1] (نگارنده گويد: شاهد همان مقدار كيفر الهي براي تنبيه او كافي بود).