فقيري از انصار (مسلمانان مدينه) براي تقاضاي كمك، نزد امام حسين عليه السلام آمد. امام حسين عليه السلام قبل از آنكه او سخن بگويد، به او


فرمود: «اي برادر انصار چهره خود را از ذلت تقاضا كردن حفظ كن و تقاضاي خود را در صفحه اي بنويس، من به خواست خدا آنچه را كه مايه ي شادماني تو است به تو خواهم داد.»

او در كاغذي نوشت: «فلان كس پانصد دينار از من طلب دارد و اصرار مي كند كه آن را بپردازم، با او صحبت كن كه مرا تا هنگام تمكن، مهلت دهد.»

امام حسين عليه السلام آن كاغذ را خواند و سپس به خانه ي خود رفت و كيسه اي محتوي هزار دينار آورد به او داد و فرمود: «پانصد دينار از اين مقدار را به طلبكار خود بده و بقيه را در ساير نيازمنديهاي خود مصرف كن، و هيچ گاه حاجت خود را جز نزديكي از سه شخص نبر، ديندار، يا جوانمرد و يا انسان با شخصيت، اما ديندار، دينش او را حفظ مي كند، اما جوانمرد به خاطر جوانمرديش حيا مي كند و اما انسان با شخصيت، آبروي تو را حفظ مي كند و مي داند كه تو دوست نداري آبرويت ريخته شود.» [1] .