مورخين از شيخ كمال الدين بن طلحه نقل مي كنند كه گفت: امام حسين عليه السلام مهمان را گرامي مي داشت، سائل را محروم نمي كرد، صله ي ارحام مي نمود، با فقرا مجالست و معاشرت داشت و آنها را سوار بر مركبش مي كرد و نيازمندان را به اهدافشان مي رسانيد، برهنگان را مي پوشانيد، گرسنگان را سير مي كرد، در علم و فصاحت سرآمد مردم زمانش بود، دو انگشتر داشت، در نقش يكي نوشته بود: «لبا اله الا الله - عدة للقاء الله؛ خدايي جز خداي يكتا و بي همتا نيست - آماده ي لقاي خدا هستم.» و در ديگري نوشته بود: «ان الله بالغ امره - حسبي الله -


لكل اجل كتاب؛ خداوند فرمايش را به هدف مي رساند - خداوند مرا كافي است - براي هر اجل (پايان عمر) وقت نوشته شده (و مقدر) مي باشد.» [1] .

امام حسين عليه السلام هميشه معطر و با لباس منظم و نيك و باشكوه خاص بود، همواه جوانان بني هاشم، اسب سوار با شمشيرهاي برهنه، ملازم ركاب او بودند (و از او پاسداري مي كردند زيرا او مرد مبارزه بود و احتمال خطر گزند دشمن نسبت به او زياد بود) و روش نيك، شيوه ي سخن گفتن، حسن سليقه و نظم او در امور، نمونه و بسيار جالب بود. [2] .