انس بن مالك مي گويد: در سفر حج همراه امام حسين عليه السلام بودم، كنار قبر حضرت خديجه عليهاالسلام رفت و گريه كرد، سپس به من فرمود: از نزد من فاصله بگير، من كنار رفتم، نمازش در آنجا به طول كشيد، من خود را مخفيانه به نزديك رساندم شنيدم اين اشعار را مي خواند:



يا رب يا ربت انت مولاه

فارحم عبيدا اليك ملجاه



طوبي لمن كان خادما أرقا

يشكو الي ذي الجلال بلواه



و ما به علة و لا سقم

اكثر من حبه لمولاه



اذا اشتكي بثه و غصته

اجابه الله ثم لباه



اذا ابتلا بالظلام مبتهلا

اكرمه الله ثم ادناه



اي پروردگار و خدايي كه تو مولا و سرورش هستي، بندگاني را كه بسوي تو پناه آورده اند، مشمول رحمت قرار بده.

خوشا به حال كسي كه خادم و شب زنده دار و اشك ريز در خانه ي تو است و گرفتاريش را به سوي تو آورده و از تو رفع آن را مي خواهد.

آن كس كه در عين گرفتاريها، قلبش سرشار از محبت تو است، وقت رفع گرفتاري و اندوهش را از تو مي خواهد، خواسته اش را اجابت مي كني و پاسخ مي دهي.

وقتي كه گرفتار ستم ستمگران شد و با تضرع روي به سوي تو آورد، او را گرامي داشته و مقرب پيشگاهت مي نمايي. [1] .