از عبادت امام حسين عليه السلام اينكه: از مدينه تا مكه (حدود 80 فرسخ) پياده براي انجام حج عمره يا حج تمتع مي رفت و يك بار با برادرش پياده مي رفتند، كاروانها وقتي آنها را مي ديدند، به احترام آنها از مركبها پياده مي شدند، تا اينكه «سعد وقاص» به امام حسن عليه السلام عرض كرد: «مردم به احترام شما پياده مي روند و براي آنها دشوار


است، چرا شما سوار نمي شويد؟!»

امام حسن عليه السلام فرمود: «سوار نمي شويم، ما بر خود پياده رفتن بسوي خانه ي خدا را لازم كرده ايم....» [1] .

روايت شده: «امام حسين عليه السلام بيست و پنچ بار پياده به مكه براي انجام حج رفت و بزرگان نيز از او پيروي مي كردند. [2] .

از زهد و تواضع امام حسين عليه السلام آمده: كنار تهيدستان روي زمين مي نشست و با آنها هم غذا و هم سخن مي شد و احوال انها را مي پرسيد و اين آيه را مي خواند: «انه لا يحب المستكبرين؛ خداوند متكبران را دوست ندارند.» (نحل / 23)

دعاي عرفه ي او كه در كتاب مفاتيح الجنان ذكر شده: بيانگر عاليترين و شكوهمندترين مفاهيم بزرگ و پرمحتواي عشق و عرفان است كه عاشقي با معشوق حقيقي (خداوند) سخن مي گويد، با توجه به اين دعاي شورانگيز و پرمعني، جمال بندگي عظيم امام حسين عليه السلام را در برابر خدا تماشا كنيد.

شخصي به ن حضرت عرض كرد: «چقدر از پروردگارت، خوف و ترس داري؟»

فرمود: «لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا؛ در روز قيامت ايمن از (عذاب) خدا نيست، جز كسي كه در دنيا از خدا بترسيد.» [3] .