حضرت امام حسين عليه السلام مشغول شام خوردن بود و كنيزي كه ظرف آبي در دست داشت، پشت حضرت ايستاده بود، به طوري كه ظرف آب روي سر آن حضرت قرار داشت، اتفاقا ظرف آب از دستش افتاد و شكست و آب به سر و صورت امام حسين عليه السلام پاشيد.


حضرت با نظر خشم به كنيز نگريست، كنيز بيدرنگ آيه ي 134 سوره ي آل عمران از قرآن را كه درباره ي صفات پرهيزكاران است خواند:

«و الكاظمين الغيظ؛ پرهيزكاران بر خشم خود مسلطند.»

حضرت عليه السلام به پيروي از قرآن، خشم خود را فرو برد.

كنيز دنبال آيه را خواند: «والعافين عن الناس؛ آنها از خطاي مردم مي گذرند.»

امام عليه السلام بيدرنگ با كمال لطف به كنيز فرمود: «تو را عفو كردم.» كنيز دنبال آيه را خواند: «والله يحب المحسنين؛ خداوند نيكوكاران را دوست دارد.»

امام با شنيدن اين قسمت از آيه، به كنيز فرمود: تو را از قيد بردگي آزاد كردم [1] به اين ترتيب امام عليه السلام شيوه ي پيروي از قرآن را كه بايد در عمل ظاهر شود به ما آموخت.