امام حسين عليه السلام از پدرش علي عليه السلام نقل مي كند كه آن حضرت فرمود:


«اي مردم! پند و عبرت بگيريد از آنچه خداوند دوستانش را به آن، موعظه كرده است و آنجا كه دانشمندان را سرزنش كرده و مي فرمايد: «لولا ينهاهم الربانيون والاحبار عن قولهم الاثم؛

چرا دانشمندان نصاري و علماي يهود، مردم را از سخنان گناه آميز (يا اعتقادات انحرافي) نهي نمي كنند؟!» [1] .

و نيز مي فرمايد: «لعن الذين كفروا من بني اسرائيل علي لسان داود و عيسي بن مريم - تا آنجا كه مي فرمايد: كانوا لا يتناهون عن منكر فعلوه لبئس ما كنانوا يفعلون؛ لعنت شدند آنانكه از بني اسرائيل كافر شدند، از زبان داوود عليه السلام و عيسي عليه السلام،... چرا كه آنها از بديهايي كه مردم انجام مي دادند، نهي نمي كردند، چه بدكاري انجام مي دادند.» [2] .

خداوند از اين رو آن دانشمندان و... را سرزنش كرده كه به خاطر طمع به اندوخته هاي مادي كه از جانب مردم به آنها مي رسيد، و به خاطر ترس از آنچه كه آنها از آن مي هراسيدند، نهي از منكر را ترك مي كردند.

با اينكه خداوند مي فرمايد: «فلا تخشو الناس واخشون و از مردم نهراسيد و از من بترسيد.» [3] .

و نيز مي فرمايد:

والمؤمنون والمؤمنات بعضهم اولياء بعض يأمرون بالمعروف و ينهون عن المنكر؛ مردان


و زنان با ايمان، ولي (يار و ياور) يكديگرند و همديگر را امر به معروف و نهي از منكر مي كنند. [4] .

خداوند (در اين آيه) امر به معروف و نهي از منكر را به عنوان وظيفه ي واجب از ناحيه ي خود «تشريع» كرده است، چرا كه خداوند آگاه است كه اگر اين وظيفه ي واجب، اجرا و برپا گردد، همه ي فرائض و واجبات نيز، برپا خواهد شد، خواه آسان باشند يا دشوار، از اين رو كه «امر به معروف و نهي از منكر» دعوت كننده ي بسوي اسلام به همراه اداي حق به صاحبانش و مخالفت با ستمگر و تقسيم (عادلانه) غنائم جنگي و جمع آوري زكات و انفاقها از موارد صحيحش و توزيع آنها در موارد حق خود مي باشد. [5] .