در اين خطبه امام حسين عليه السلام گروهي از خواص و اكابر قوم را مورد خطاب قرار داده و به طور كامل هدف آن حضرت، بلكه سيماي حركت انقلابي و نهضت آن حضرت در آيينه اين خطبه ديده مي شود، در اينجا نظر شمام را به چند فراز از از اين خطبه جلب مي كنيم:

«اي مردم عبرت بگيريد به آنچه كه خداوند به اولياء خود پند داده است كه مانند علماي يهود و نصاري، از امر به معروف و نهي از منكر سرباز نزنند، زيرا پيشوايان يهود، جور و ظلم ستمگران را مي نگرند و آنان ار از اين كار زشت نمي ترسانند، به اميد آنك از پرتو مرحمت ستم پيشگان به نوايي برسند و از دست آنان گزند نبينند و براي اينكه دور روز، زندگي كنند و غبار ناراحتي بر دامن دلشان ننشيند، از گفتن حرف حق هراسناكند. [1] .


در حالي كه پروردگار بزرگ مي فرمايد: «فقط از من بيمناك باشيد و از مردم عاجز و زبون نهراسيد.» [2] .

و نيز خداوند مي فرمايد: «مردم با ايمان بعضي سرپرست و ياور بعضي ديگر هستند، امر به معروف و نهي از منكر مي كنند» [3] زيرا اگر در ميان مسلمانان اين دو وظيفه رواج بيابد، كارها به صلاح مي پيوندد و بنيان ملك و ملت استحكام مي پذيرد.

امام حسين عليه السلام در پايان همين خطبه فرمود:

الله انك تعلم انه لم يكن ما كان منا تنافسا في سلطان و لا التماسا من فصول الحصام، ولكن لنري المعالم من دينك و تظهر الاصلاح في بلادك و يأمن المظلومون من عبادك و يعمل بفرائضك و سننك و احكامك، فانكم الا تنصرونا قوي الظلمة عليكم و عملوا في اطفاء نور نبيكم و حسبنا الله و عليه توكلنا و اليه انبنا و اليه المصير؛

پروردگارا! تو آگاهي كه من اين سخنان را براي به دست گرفتن چند روز حكومت نمي گويم و آروزي آن را هم ندارم، تو مي داني كه من مشتاق بزرگداشت و اصلاح دن تو هستم و خواستار آبادي شهرها


و مردمم و نمي خواهم كه بندگان مظلوم تو در دست ستمگران به اسارت بيفتند، بلكه مي خواهم به فرائض و سنتها و احكام تو عمل شود، اگر ما را ياري نكني، نيروهاي ظلم و ستم غالب مي شوند و چراغ هدايتي را كه پيامبر امت صلي الله عليه و آله برافروخته خاموش مي كنند، ولي توكل ما بر خدا است و او ما را كافي است و ما به سوي او بازمي گرديم، و بازگشت همه به سوي او است. [4] .