امام حسين عليه السلام در منزلگاه «بيضه» (نزديك كوفه) در برابر سپاه حر پس از حمد و ثنا چنين فرمود:

«اي مردم! پيامبر صلي الله عليه و آله فرمود: كسي كه سلطان ستمگري را ببيند كه حلال خدا را حرام مي كند و عهدشكن و مخالف سنت خدا است و در ميان بندگان خدا كارش گناه و فساد و ظلم است، ولي او با زبان و عمل با آن سلطان مبارزه نمي كند، بر خدا سزاوار است كه او را در جايگاه شايسته ي (دوزخ) وارد سازد، اي مردم بدانيد اينها (بني اميه و يزيديان) پيروي از شيطان و ترك پيروي خدا را پيشه خود ساخته اند، فساد را آشكار كرده و حدود الهي را تعطيل نموده اند و به بيت المال خيانت مي كنند و حرام خدا را حلال مي شمردند و من سزاوارترم كه به پيكار با آنها برخيزم، نامه هاي شما به من رسيد، كه بيعت شما با من در آن نامه ها منعكس بود، مرا تسليم دشمن نكنيد و تنها نگذاريد، اگر به بيعت خود وفا كرديد، به رشد و تكامل خود دست يافته ايد، من حسين فرزند علي و فاطمه عليهماالسلام هستم خودم با شما مي باشم و خاندانم با خاندان شما است «و لكم في اسوة» بر


شماست كه از من پيروي كنيد. وگرنه، سخت در غرور و انحراف و خطا هستيد آن گونه كه با پدر و مادر رفتار نموديد و كسي كه عهدشكني كند به زيان خود كرده و به زودي خداوند مرا از شما بي نياز مي كند، سلام و رحمت و بركات خدا بر شما باد.» [1] .

در مورد ديگر مي فرمايد:

... اي مردم حق ضعيفان و بينوايان تضييع مي شود و شما تماشاگر هستيد و دم برنمي آوريد ولي تا حق خودتان به مخاطره مي افتد به دست و پا مي افتيد و به هر سو مي دويد، حاضر نيستيد در راه خدا مختصر خطري شما را تهديد كند...

شما با چشمان خود به خوبي مي بيند كه حقوق خداوند ادا نمي شود و پيمان او را مي شكند و دم برنمي آورد، ولي براي پشيزي حقوق از دست رفته ي پدرانتان فرياد مي كشيد و ضجه ي مي زنيد.

حقوق رسول خدا صلي الله عليه و آله را پامال مي كنند و به يغما مي برند و هزاران كور و كر و بينوا در شهرستانها از بينوايي ناله مي زنند و شما به اين مناظر رقت انگيز مي نگريد... مسبب تمام اين بدبختيها شما مسامحه كاران هستيد كه از امر به معروف و نهي از منكر دست كشيده ايد...شما براي اينكه از مرگ مي ترسيد و براي آنكه به چند روز عمر گذران، علاقمنديد، خدا را فراموش كرده ايد و با ستمكاران


مماشات و سازشكاري مي كنيد، آنان به ستم خود مشغولند و شما سرگرم زندگي آلوده.

از حقوق بدبختان دفاع نمي كنيد و مشتي بيچاره ي از پا افتاده را زير دست و پاي جباران قلدر رها كرده ايد و آن ستمكاران خدا نشناس، گروهي بينوا را به اطراف و اكناف تبعيد مي كنند.... [2] .