عبدالله اكبر
پس از قاسم، برادرش «عبدالله اكبر» به ميدان تاخت و با سپاه دشمن جنگيد، در حالي كه در رجز خود چنين مي گفت:
«اگر مرا نمي شناسيد، من فرزند حيدر و شير بيشه ها هستم و بر دشمنان، همچون طوفان مرگ و شما را بوسيله ي شمشير، با پيمانه ي بزرگ، از صفحه ي روزگار برمي دارم.»
حمله هاي درهم شكن او باعث هلاكت چهارده نفر از سواران دشمن گرديد، سرانجام در يك حمله ي غافلگيرانه ي دشمن، توسط حرمله يا هاني بن ثبيت به شهادت رسيد. [1] .
پاورقي
[1] بحار، ج 45، ص 36.