و در غروب تاسوعا بود يا شب عاشورا، امام حسين عليه السلام فرمود:

جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله به من خبر داده كه به زودي بسوي عراق مي روم و در زميني به نام «عمورا» و «كربلا» فرود مي آيم و در آن زمين به شهادت مي رسم و آن وعده نزديك شده است. بدانيد به گمانم كه در رابطه با آن همه دشمن، آن روز شهادت فردا باشد، من به شما اجازه دادم شما آزاديد هر جا مي خواهيد برويد، شب تاريك است، هر كدام شتري بگيريد و در تاريكي (بدون اينكه كسي شرمنده شود) برود و هر يك از شما مردي از اهل بيتم را نيز با خود ببرد، خدا به همه ي شما جزاي خير عنايت فرمايد.

نظر دشمن تنها من هستم و اگر به من دست يابند از دستگيري غير من منصرف مي شوند.»

پس از اين اتمام حجت و سخنان كه لرزه بر قلبهاي خويشان و ياران انداخت. نخست خويشان از برادران و برادرزادگان و فرزندان


عقيل و عبدالله بن جعفر به پيش آمدند و گفتند: «ما هرگز تو را رها نمي كنيم، خدا نبيند كه ما بعد از تو زنده باشيم.»

نخستين كسي كه اين سخن را فرمود، قمر بني هاشم حضرت عباس عليه السلام بود.

باز امام، اجازه داد كه بروند، آنها با كمال تأكيد گفتند: «مال و جانمان به فداي تو باد، زشت باد از ناحيه ي خدا، زندگي بعد از تو.»

سپس اصحاب و ياران، هر كدام به پيش آمدند و اظهار وفاداري نمودند كه نقل گفتار آنها در اين كتاب مختصر نمي گنجد، تنها به ذكر گفتار يكي از آنها يعني «زهير بن قين» اكتفا مي كنيم، ديگران نيز شبيه همين گفتار را گفتند.

زهير عرض كرد: «سوگندت به خدا دوست دارم در راه تو كشته شوم سپس زنده گردم، سپس كشته شوم سپس زنده گردم، تا هزار بار اين چنين كشته شده و زنده گردم و خداوند به خاطر اين، جان عزيز تو و اهل بيت تو را از هر گزندي حفظ نمايد.»

وقتي كه امام حسين عليه السلام صداقت، خلوص، شجاعت، ايثارگري و روحيه ي عالي آنها را ديد به آنها فرمود:

«من فردا كشته مي شوم و شما نيز كشته مي شويد و احدي از شما باقي نمي ماند. [1] حتي قاسم و عبدالله شيرخوار، جز فرزندم علي (امام) زين العابدين عليه السلام زيرا خداوند نسل مرا از او قطع نمي كند و او


پدر هشت امام بعد از خود است.» [2] .

همه ي اصحاب گفتند: «حمد و سپاس خداوندي را كه افتخار ياري تو را به ما عنايت كرد و شرافت شهادت با تو را به ما داد ما خشنوديم كه با تو باشيم و همراه تو آييم.»

امام براي آنها دعاي خير كرد و از جلو چشم آنها به اذن الهي، پرده ها را برداشت، آنها مقامهاي بهشتي خود را با چشم خود ديدند. [3] .

در ميان شهيدان، گرچه همه در راه حسين عليه السلام سخاوتمندانه خون دادند و ايثار كردند، ولي نام شهيداني همچون حضرت عباس عليه السلام پرچمدار كربلا و سقاي نينوا، علي اكبر فرزند رشيد و با كمال امام حسين عليه السلام، قاسم، حبيب، حر و بعضي ديگر در پيشاني تاريخ مي درخشد.

حضرت مسلم عليه السلام كه شهيد آغازگر و نماينده ي عاليقدر امام حسين عليه السلام بود نام او نيز به عنوان مردي بزرگ، شجاع و سلحشور از نسل عقيل، برادر گرامي علي عليه السلام فراموش نشدني است.

در اينجا مناسبت، به ذكر چند نفر از اين شهيدان به طور جداگانه با كمال اختصار مي پردازيم: