امام عليه السلام وقتي كه بر زمين افتاد، ديد گروهي براي غارت خيمه ها به


سوي خيمه ها هجوم مي برند، خطاب به آنها صدا زد:

يا شيعة آل ابي سفيان، ان لم يكن لكم دين و كنتم لا تخافون المعاد فكونوا احرارا في دنياكم...؛ اي پيروان خاندان ابوسفيان اگر دين نداريد و از روز جزا نمي ترسيد، لااقل در زندگي آزادمرد باشيد....» [1] .

و در آخرين لحظه هاي عمرش، كه افرادي مثل شمر، خولي و سنان، پيش دستي مي كردند تا آن حضرت را به قتل رسانند، متوجه معشوقش، خداي بزرگ شد و چنين مناجات كرد، كه در حقيقت آخرين پيام و منشورش بود:

... صبرا علي قضائك يا رب، لا اله سواك يا غياث المستغيثين، ما لي رب سواك و لا معبود غيرك، صبرا علي حكمك يا غياث من لا غياث له، يا دائما لا نفاد له، يا محي الموتي يا قئما علي كل نفس بما كسبت، احكم بيني و بينهم و انت خير الحاكمين؛ اي خداي بزرگ؛ در برابر قضا و قدر تو شكيبا هستيم، پروردگارا معبودي جز تو نيست، بر حكم و تقدير تو صابر هستيم، اي فريادرس آنكه فريادرسي ندارد، اي هميشه زنده اي كه پايان ندارد، اي زنده كننده ي مردگان، اي خدايي كه هر كس را با


اعمالش مي سنجي، در ميان من و اين مردم، تو حكم كن كه تو بهترين حاكمان هستي.

سرانجام امام عليه السلام را از هر طرف تيرباران كردند، كه هفتاد و دو زخم بر پيكر مطهرش وارد شد و از امام باقر عليه السلام نقل شده كه سيصد و اندي زخم به بدن آن حضرت وارد گرديد. [2] .