پس از آن، امام حسين عليه السلام عمر بن سعد را طلبيد، به او فرمود: «گمان مي كني مرا مي كشي و صاحب رياست ملك ري و گرگان


خواهي شد، سوگند به خدا به مراد نمي رسي، هر چه مي خواهي بكن، ولي بعد از من نه در دنيا، نه در آخرت روي شاد نخواهي ديد.»

سخنان امام عليه السلام در دل تيره ي عمر سعد، اثر نكرد، او با خشم از حسين عليه السلام رو برگرداند.

اما سعادت و افتخار نصيب حر بن يزيد رياحي شد سخنان امام عليه السلام در دل او اثر كرده و او در دو راهي بهشت و جهنم، قهرمانانه راه بهشت را برگزيد و با كمال قدرت تصميم قاطع گرفت و به حضور امام آمد و توبه كرد، در حالي كه نيزه و سپرش را واژگون كرده بود و از روي شرم سرش را پايين انداخته بود، در پيشگاه حسين عليه السلام عذرخواهي و توبه نمود، امام عليه السلام به او فرمود: آري خداوند توبه ات را مي پذيرد، او بسيار خوشحال شد و از آن پس جزء ياران حسين عليه السلام گرديد و به نصحيت قوم پرداخت، چند نفر از برادران و غلامانش به او پيوستند... و سرانجام در راه حسين عليه السلام به شهادت رسيدند و به نقل بعضي و اولين شهيد راه حسين عليه السلام بود. [1] .