در اين وقت دو كاروان به سرزمين نينوا رسيده بودند.

زهير بن قين پيشنهاد كرد كه در نزديك شط فرات قريه اي است و آنجا محل خوبي براي سنگر گرفتن است، امام عليه السلام نام آن قريه را پرسيد، او عرض كرد نامش «عقر» است.

امام عليه السلام فرمود: پناه مي برم به خدا از عقر. [1] .

امام عليه السلام به حر فرمود: مانع نشو ما از اين بيابان به اين نزديكي (كنار


فرات) حركت كنيم، حر و سپاهش مانع شدند، در اين كشمكش، كاروان حسين عليه السلام حركت كردند، تا اينكه اسب امام حسين عليه السلام از حركت ايستاد، امام عليه السلام از نام آن سرزمين پرسيد:

زهير عرض كرد: اين سرزمين، «طف» نام دارد، فرمود: ديگر چه نام دارد؟ عرض كرد «كربلا» نيز خوانده مي شود.

امام عليه السلام فرمود: خدايا پناه مي برم به تو از كرب و بلا (اندوه و رنج) سپس فرمود:

ههنا مناخ ركابنا و محط رحالنا و مقتل رجالنا و مسفك دمائنا...؛ همينجا محل بارهاي ما و مكان اقامت ما، و كشتارگاه مردان ما و محل و ريختن خون ما و جايگاه قبرهاي ما است «جدم رسول خدا صلي الله عليه و آله اين چنين به من خبر داد. [2] .

به اين ترتيب امام حسين عليه السلام روز دوم محرم سال 61 هجري در كربلا، فرود آمد و با ياران خود خيمه ها را به پا كردند و خندق (سنگر) كندند و آماده ي دفاع شدند.