امام حسين عليه السلام همراه اهل بيت و خدمتكاران و شيعيانش از اهل حجاز و كوفه و بصره، كه در مكه به گردش جمع شده بودند، روز هشتم ذيحجه سال 60 به قصد عراق، از مكه بيرون آمد، به هر نفري ده دينار با يك شتر داد، تا بار و اثاثيه ها را حمل كنند، كاروان حسيني حركت كردند، شب و روز، منزل به منزل بسوي عراق روانه شدند، حوادث و گفتگوها در راه واقع شد، بسيار است، ما تنها در اينجا به ذكر منزلگاهها مي پردازيم:

نخست به منزلگاه «تنعيم» سپس «صفاح» سپس «ذات عرق» سپس به «خزيمه» سپس «زرود» سپس «ثعلبيه» سپس «شقوق»


سپس «زباله» سپس «بطن العقبه» سپس «شراف» سپس به «بيضه» سپس به «رهيمه» سپس به «قادسيه» سپس به «عذيب» سپس به «قصر بني مقاتل» سپس به روستاهاي كربلا و سپس به خود كربلا رسيدند.

در راه به هر روستا و آبادي و حتي باديه نشيني مي رسيدند و مردم را دعوت به كمك و حمايت از اسلام و مبارزه با يزيد مي كردند و افراد بسياري در راه به امام پيوستند، حتي افراد باديه نشنين مثل وهب و همسر و مادرش كه مسيحي و باديه نشين بودند، با ديدن اعجازي از آن حضرت، به او پيوستند و به كربلا آمدند.

و در اين مسير، گهگاه از كوفه افرادي مي آمدند، امام عليه السلام اوضاع كوفه را از آنها مي پرسيد،: امام عليه السلام همچنان با سخنان و خطبه هاي گرم و داغ و منطقي خود، مردم را به قيام دعوت مي كرد.

و در منزلگاه «زرود» زهير بن قين به امام حسين عليه السلام پيوست.