امام حسين عليه السلام در آستانه ي خروج از مكه اين خطبه را كه به خطبه ي «خط الموت» معروف است خواند، و خطاب به ياران فرمود:


خط الموت علي ولد آدم مخط القلادة علي جيد الفتاة و ما اولهني الي اسلافي: اشتياق يعقوب الي يوسف، و خيرلي مصرع انا لاقيه، كاني باوصالي تقطعها عسلان الفلوات، بين النواويس و كربلا فيملئن مني اكراشا جوفا و اجربة سغبا، لا محيص عن يوم خط بالقلم، رضا الله رضانا اهل البيت، نصبر علي بلائه، و يوفينا اجر الصابرين، لن تشذ عن رسول الله صلي الله عليه و آله لحمته و هي مجموعة له في حظيرة القدس، تقربهم عينه، و ينجز بهم وعده، من كان باذلا فينا مهجته، و موطنا علي لقاء الله نفسه فليرحل معنا فاني راحل مصبحا انشاء الله تعالي [1] ؛ مرگ چون گلوبند دختران جوان، گريبانگر فرزندان آدم است، و علاقه و اشتياق من به ملاقات گذشتگانم همچون اشتياق يعقوب به يوسف است و در محل معيني كه برايم انتخاب گشته (يعني كربلا) به زمين خواهم افتاد، گويا مي نگرم گرگهاي بيابان و بين نواويس و كربلا اعضاي بدنم پاره پاره كرده، و شكمهاي گرسنه ي خود را از من سير مي كنند، از روزي كه مقدر شده نمي توان فرار كرد، رضايت


خداي متعال، رضاي ما اهل بيت است، بر بلاي او صبر مي كنيم و پاداش صابران را به ما مي دهند، پاره ي تن رسول خدا صلي الله عليه و آله از او دور نمي شود و در بهشت به او مي پيوندد و باعث روشني چشم او و انجام شدن و عده اش مي شود، هر كس آماده فداكاري و جانبازي در راه ما است و خويشتن را آماده ي مرگ نموده با ما كوچ كند، كه ما به خواست خداوند متعال، صبح كوچ مي كنيم.

اين خطبه به روشني بيانگر آگاهي امام عليه السلام به شهادت و آمادگي آن حضرت براي هرگونه جانبازي در راه خدا است.